Zasadniczym problemem przedsiębiorców dominujących jest to, że produkują zbyt mało po wygórowanych cenach. Zastosowanie przez tych przedsiębiorców polityki rabatowej, prowadzącej do niskich cen krańcowych, może więc z jednej strony okazać się korzystne dla konsumentów i gospodarki. Drugim jednak skutkiem rabatów jest to, że w określonych konfiguracjach rynkowych, mogą one osłabiać proces konkurencji poprzez wykluczenie z rynku innych przedsiębiorców, których obecność miała dotychczas korzystny wpływ na ceny. O ile ten pierwszy, pozytywny efekt jest stosunkowo pewny i natychmiastowy, to drugi jest oddalony w czasie i obarczony dużą dozą niepewności. Jak więc odróżnić rabat będący rezultatem zdrowej konkurencji od nadużycia pozycji dominującej? Asymetria informacji, wobec której staje urzędnik, jest w tej materii wyjątkowo duża. Wszystko to sprawia, iż rabaty są jednym z najbardziej skomplikowanych i kontrowersyjnych aspektów art. 82 Traktatu WE.

Rabaty często prowadzą do niższych średnich cen, zawsze jednak oznaczają zróżnicowane (nieliniowe) ceny. W zależności od struktury rabatu i tła rynkowego, rabaty mogą rodzić problemy typowe dla dystrybucji wyłącznej, cen drapieżnych lub też sprzedaży wiązanej. Czy więc zasługują one na miano odrębnej kategorii nadużycia pozycji dominującej? Czy ich mechaniczna analiza w wyrokach sądów europejskich oparta na "efekcie zasysania" jest wystarczająca? Czy test zaproponowany w pierwszej wersji wytycznych Komisji Europejskiej z zakresu art. 82 jest rozwiązaniem optymalnym? W jakim zakresie dopuścić obronę rabatów w oparciu o argumenty efektywności ekonomicznej i jaki przyjąć ciężar ich dowodzenia?

Te i temu podobne dylematy były przedmiotem współorganizowanych przez Stowarzyszenie Prawa Konkurencji oraz kancelarię Clifford Chance, Janicka, Namiotkiewicz i wspólnicy sp. k. warsztatów w dniu 10 lutego 2006 roku, w trakcie których dr Kamil Kiljański z Komisji Europejskiej wygłosił wykład nt. "Jeden produkt, tysiąc cen: wspólnotowa polityka konkurencji wobec rabatów".

Dr Kamil Kiljański jest urzędnikiem w Komisji Europejskiej, jednym z dziesięciu ekonomistów w Biurze Głównego Ekonomisty Dyrektoriatu Generalnego ds. Konkurencji. Jest odpowiedzialny za koordynację i nadzór analiz ekonomicznych w sprawach z zakresu praktyk ograniczających konkurencję oraz kontroli koncentracji (w szczególności w sektorach telekomunikacyjnym i finansowym). Wcześniej pracował w biurze LECG w Londynie. Jest doktorem nauk ekonomicznych (SGH) oraz posiada tytuł LLM (King's College London).

Frekwencja na tych warsztatach była rekordowa: uczestniczyło 53 osoby. Uczestnicy otrzymali elektroniczną wersję prezentacji prelegenta.

Zapraszamy do obejrzenia zdjęć z tego spotkania.